Hvað skal segja ?

Góðan dag.
Ég hef tekið mér smá frí frá bloggi í nokkra daga vegna fráfalls föður míns.
Hann lést á aðfararnótt þriðjudags þann 15. janúar.
Pabbi lést á sjúkrahúsinu á Selfossi eftir veikindi sem hafa verið að ágerast rólega í þónokkurn tíma. Á endanum var það hjartað sem gaf sig og lést hann í svefni.
Varla þarf að taka það fram að þó svo að maður hafi vitað að í þetta stefndi þá er maður aldrei undir það búinn að sjá pabba sinn aldrei aftur. Bara það setja niður þessi orð hér kemur fram tárum hjá mér og taldi ég þó að ég væri orðinn nægjanlega sterkur til að koma þessu frá mér.

Hér er örstutt endurminning. Ég vona að ég fari rétt með.

Páll Óskar Hafliðason fæddist í Búð í Þykkvabæ, Djúpárhreppi 29. nóvember 1921.
Sonur Hafliða Guðmundssonar og Guðrúnar Daníelsdóttur og einn af sex systkinum.
Pabbi útskrifaðist sem Bóndi frá Bændaskólanum á Hólum og starfaði sem slíkur mestan part ævinnar ef frá er talin sjómennska og allskyns verkavinna í landi til skemmri tíma.
Pabbi sagði mér að hann hafi alltaf viljað verða kennari en af því hafi ekki orðið. Mín skynjun á ástæðunni fyrir því er að hann var bundinn átthagafjötrum eins og mikið var um í sveitinni í gamladaga.
Pabbi rak býlið að Búð í samvinnu við pabba sinn meðan afi hafði heilsu til, en afi bjó þó alla tíð hjá okkur þrátt fyrir að vera löngu hættur afskiptum af búskapnum.
Afi lést árið 1980.

Árið 1969 kom svo mamma í sveitina til að starfa sem ráðskona á heimilinu, þá var hún ekkja með fjögur börn.
Ekki leið langur tími þangað til þau höfðu fellt hugi saman enda glæsileg bæði og eðal manneskjur : )
Pabbi og mamma gengu í hjónaband 28. nóvember 1970 og eignuðust svo mig 13. maí 1971, (you do the math : )

Pabbi var mikill húmoristi og dugnaðarforkur, hann var barngóður mjög sem kristallast kannski best í því hversu auðvelt hann átti að með að verða skyndilega fjögurra barna faðir, og ekki löngu síðar fimm barna.
Ætli ég hafi ekki kynnst pabba best í kartöflukofanum þar sem við eyddum óteljandi tímum saman við vinnu, og þrátt fyrir að ég sem unglingur og jafnvel sem ungur maður hafi ekki alltaf verið ánægður með hlutskipti mitt við að vera um helgar og jafnvel eftir skóla lokaður inni í kældri dimmri geymslu að flokka kartöflur þá eru það líklega bestu tímarnir sem ég átti með pabba.
Oftast bara við tveir að ræða allt milli himins og jarðar.
Ég hefði ekki trúað því þá ef einhver hefði sagt mér að þetta yrðu gullnu stundirnar.

Sanngjarnari og betri manni mun ég aldrei kynnast.
Bless pabbi minn og takk fyrir allt.

Þinn sonur,
Hafliði.